Yelonky

Adam

http://www.gryhistoryczne.waw.pl/Vicksburg.html

9 maja po godz.14.00 wojska federalne przeprawiły się przez Big Black i próbowały naciskać cofających się rebeliantów. Opór npla był nadzwyczaj silny (jak na dopiero co poniesioną porażkę). Przed wieczorem udało się tylko zepchnąć rebeliantów za strumień Five Mile Creek ok.3km od mostu i przeprawić większość XIII K. Reszta wojsk zajmowała się rannymi i porządkowaniem pola bitwy. Wysłano też patrole konne na Cayuga i wzdłuż Five Mile Creek na wschód.

Rebelianci opuścili pozycję przy moście pod Hall's Ferry i umożliwili ostrożne posunięcie się naprzód kawalerii federalnej na Cayuga od tej strony.
Podobnie naprzód ruszyła kawaleria z rejonu Rocky Springs -na Cayuga od południa i na Utica.
Na wszystkich odcinkach, poza Five Mile Creek, konfederaci cofali się nie stawiając dużego oporu. Rozpoznano cofającą się brygadę CSA pod Cayuga.

Do wieczora pod Vicksburgiem (na południe od niego) stała 3 dywizja XV korpusu (Tuttle). 3 kompanie kawalerii patrolowały podejścia do twierdzy od zachodu -aż po linię kolejową.
Jedna brygada XVII K stała ok.6km na zachód od Hall's Ferry, gros armii obozowało w rejonie Baldwin's Ferry.

Na dzień 10 maja strona federalna planowała maszerować na wschód i zająć wygodną pozycję, aby następnego dnia dać wojskom trochę odpoczynku po forsownych marszach i bitwie.

W czołówce, na Dillon przez Auburn, szedł XIII K (McClernand). Kolejny był XVII K (McPherson), który miał odbić w lewo (na północ) i osłonić przeprawy na Fourteen Mile Creek. W rezerwie i osłonie taboru była świeża dywizja Steele'a z XV K Shermana. Przed wojskiem rozpoznawały 4 kompanie kawalerii, dodatkowo jedna rozpoznawała na południowej flance, na drodze przez Utica.
Dywizja Tuttle'a miała spod Vicksburga podejść na Baldwin's Ferry.
Brygada Sanborna miała przez Cayuga dołączyć do XVII K.
3 kompanie kawalerii patrolowały okolice Vicksburga.

W ciągu dnia zrealizowano większość zadań, ale sytuacja zmieniła się diametralnie.
XIII K z 1 dywizją XV K podszedł, opóźniany po drodze, pod Dillon, ale wobec silnego oporu npla nie udało mu się przeprawić na drugą stronę Fourteen Mile Creek.
XVII K podszedł nad Fourteen Mile Creek w rejonie na zachód od XIII K, ale pozostał skoncentrowany i gotowy do połączenia z resztą sił, jedną (z dwóch) z przepraw osłaniając tylko słabymi siłami. Bryg.Sanborn'a stanęła w osłonie taboru nad Five Mile Creek (ok.10km na południe od reszty korpusu).
Dywizja Tuttle'a maszerowała z opóźnieniami na Baldwin's Ferry.

Kluczowa dla rozwoju sytuacji zmiana nastąpiła od strony Vicksburga. Przed południem silne oddziały kawalerii konfederatów zaatakowały i zepchnęły patrole federalne na południe, odpychając je od linii kolejowej.
Informacja o tym dotarła do Granta ok.13.00, zbyt późno, żeby w istotny sposób zmienić pozycje wojsk tego dnia. Problem był tym większy, że znaczna część wojsk (szczególnie XIII K) wymagała odpoczynku.
Został zatrzymany w swoim marszu Sanborn, a pozostałe siły otrzymały dyspozycje do nie wdawania się w duże walki do czasu wyjaśnienia sytuacji.

Sytuacja jednak nie chciała się wyjaśnić. Kawaleria konfederatów po odepchnięciu federalnej o kilka kilometrów przestała naciskać. Nie stwierdzono również pojawienia się piechoty na tym odcinku. Do wieczora stwierdzono jeszcze próby rozpoznania przez konfederatów rejonu Baldwin's Ferry, ale dywizja Tuttle'a nie była niepokojona przez piechotę.
Dowództwo federalne zostało zupełnie zdezorientowane rozwojem sytuacji. Na polu walki pojawiła się bardzo liczna kawaleria konfederatów, oceniana na ok.brygadę. Zasłonięta została przed rozpoznaniem federalnym linia kolejowa Vicksburg-Jackson. Wojska rebeliantów stawiły jednocześnie silny opór (ok.dywizja) w rejonie Dillon, a w rej. pozycji XVII K pozostawały w kontakcie z wysuniętymi pozycjami.
Tego dnia przejęto również gońca z rozkazem od Pembertona dla garnizonu Vicksburga. Treść rozkazu była niejasna, mówiła o planowanym ataku Pembertona na rej.Cayuga i wsparciu ataku przez garnizon.
Popołudnie i wieczór 10 maja upłynęło w sztabie Unii na rozważaniu możliwych wariantów rozwoju sytuacji i zbieraniu wszelkich dostępnych informacji.

Wobec braku najmniejszych objawów załamania rebeliantów po bitwie pod Baldwin's Ferry, stawieniem przez nich silnego oporu pod Dillon i pojawieniu się silnej kawalerii npla, stwierdzono w końcu, że planowane manewry w kierunku na bazę w Jackson nie mogą być kontynuowane w najbliższym czasie, przynajmniej do ustalenia jakie wsparcie otrzymał przeciwnik i umożliwienia odpoczynku własnym oddziałom.

Na dzień 11 maja zaplanowano kontrmarsz armii do rejonu Baldwin's Ferry, tak aby dać możliwość odpoczynku XIII K osłoniętemu rzeką od npla w dniu kolejnym. Dwie dywizje Shermana miały szybkimi marszami (Steele ruszył w nocy) wyjść w rejon pomiędzy Vicksburgiem a Edward's Station i odciąć połączenie kolejowe między zgrupowaniami konfederatów oraz zablokować najbliższy most na Big Black River. Do Shermana miały jak najszybciej dołączyć dywizje McPhersona. Kawaleria miała osłaniać manewry, a potem cofnąć się do własnych wojsk.

Zaplanowane marsze wystawiały armię na możliwość ataku w niesprzyjających okolicznościach. Na szczęście rebelianci nie atakowali, chociaż naciskali silnie oddziałami rozpoznania.

Zupełnie nieoczekiwanie dla strony federalnej, wszystkie manewry tego dnia zakończyły się pełnym powodzeniem, i to bez większych walk. Na koniec dnia dyw.Steele'a blokowała most na Big Black z linią kolejową od wschodu oraz pobliską drogę z kierunku przepraw przez Big Black pod Edward's Station. Dyw.Tuttle'a blokowała Vicksburg od północnego wschodu. McPherson blokował od wschodu, w rejonie linii kolejowej. Dodatkowo dwie bardziej wypoczęte dywizje McClernanda zostały podciągnięte bliżej McPhersona i osłaniały go od południa.
Dwie dywizje XIII K zostały pod Baldwin's Ferry.
2 kompanie kawalerii patrolowały nad Five Mile Creek, 1 pod Utica.
4 kompanie kawalerii patrolowały rejon Vicksburga, a 1 wspierała Steele'a.

Pozycja armii była znacznie lepsza niż wieczorem poprzedniego dnia, chociaż musiano zrezygnować z planowanych aktywnych działań przeciw Jackson i skupiono się na przygotowaniu blokady i ew. szturmu Vicksburga.
Większość armii (6 dywizji) obsadzała coś w rodzaju perymetru w rejonie linii kolejowej i rozdzielała zgrupowania npla. Mogła się skoncentrować na dowolnym kierunku w ciągu 2-4 godzin. 2 dywizje mogły względnie szybko dołączyć do reszty. Dodatkowo wieczorem pod Grand Gulf wylądowała ostatnia dywizja Shermana (Blair). Głównym problemem były słabe informacje o przeciwniku -nie wiedziano właściwie nic pewnego -oraz zmęczenie wojska. Z ogólnego zachowania npla wywnioskowano, że mniej liczne zgrupowanie obsadza Vicksburg, a liczniejsze, wsparte dodatkowo kawalerią, koncentruje się w okolicy Edward's Station.
cdn.
_________________
"Nie ma zaś i nie może być innej drogi do rozwoju, jak naśladowanie jednostki wybitnej przez jednostki następne. A zatem nierówność stanowi konieczny warunek postępu." Feliks Koneczny

Adam

12 maja strona federalna planowała generalny odpoczynek wojsk. Większość sił miała wystawić pikiety dookoła swoich pozycji i odpoczywać.
Dywizja Blair'a spod Grand Gulf miała zebrać tabory w tej okolicy i pomaszerować na północ, w kierunku Vicksburga. Flota i zaplecze miały rozpocząć przygotowania do przeniesienia bazy do Warrenton (blisko Vicksburga) następnego dnia (kiedy teren zabezpieczy Blair).
Jedna brygada dywizji Tuttle'a miała odciąć ostatnią drogę prowadzącą do Vicksburga (od północy).
Dwie brygady z dywizji Steele'a miały, ze wsparciem dwóch kompanii kawalerii, wykonać ostrożny marsz w kierunku gwiaździstego skrzyżowania na północny-zachód od Edward's Station. W przypadku braku oporu ze strony npla miały spróbować podejść pod samo Edward's Station i zniszczyć mosty na Big Black.
Na południu XIIIK wydzielił dwa pułki piechoty i sekcję dział do osłony przeprawy pod Hall's Ferry. Poza tym przedpole od Baldwin's Ferry do Rocky Springs patrolowały 3 kompanie kawalerii.
3 kompanie kawalerii patrolowały przedpole Vicksburga.

Dzień minął bez większych walk. Tylko w rejonie działań Steele'a na kierunku Edward's Station doszło do potyczek z nplem. Siły konfederatów stawiły opór czołowej brygadzie Mantera, ale po dotarciu drugiej cofnęły się kilka kilometrów. Same z kolei otrzymały wsparcie i zmusiły wojska Unii do cofnięcia. Sytuacja ustabilizowała się i do nocy żadna ze stron nie próbowała poważniejszego starcia. Wrażenie z walk było dla strony federalnej takie, że albo napotkano czołówkę większego zgrupowania, które zbiera się z tyłu, albo tylko silną osłonę, która ma markować zagrożenie.

13 maja armia federalna planowała rozpocząć oblężenie Vicksburga.
4 dywizje pod dowództwem McPhersona (Hovey, Osterhaus z XIIIK, Logan, Quinby z XVIIK; dodatkowo batalion Pułku Saperów Zachodu) miały podejść od wschodu i północy. 3 dywizje pod McClernandem (bez brygady; Blair, Carr, Sixth) miały podejść od południa. Planowano wstępne rozpoznania i zajmowanie pozycji przez artylerię.
Na południowym odcinku osłony nad Big Black brygada z dywizji Carr'a została podzielona dla obsadzenia trzech przepraw przez rzekę -pod Baldwin's, Hall's i Hankinson's Ferry. Z nimi współdziałały 3 kompanie kawalerii.
Na północnym odcinku osłony Sherman miał zorganizować akcję wyparcia npla nad rzekę i zniszczenie mostów w rejonie Edward's Station. Brygada Thayera pilnowała mostów w rejonie linii kolejowej. Sherman musiał poczekać z rozpoczęciem akcji do nadejścia dywizji Tuttle'a spod Vicksburga.

Tego dnia doszło do bitwy na Flowers' Hill. Brygady Woods'a i Mantera z dywizji Steele'a zbudowały po walkach poprzedniego dnia prowizoryczne umocnienia na wzgórzu w środku lasu. Obsadzenie wzgórza blokowało gwiaździste skrzyżowanie i wszystkie drogi na Vicksburg od strony Edward's Station. Federalni nie spodziewali się silnego ataku rebeliantów, czekali spokojnie na pojawienie się Tuttle'a i rozpoczęcie marszu naprzód.
Jednak nie doczekali się. Ok.7.00 pikiety rozpoczęły coraz intensywniejszą wymianę ognia z nplem, a wkrótce potem nadeszły przez las odziały konfederatów.

W celu obsadzenia jak największego frontu, federalni wydzielili tylko 4 pułki do drugiej linii -po 2 na skrzydło, pierwszą obsadzało 8 pułków. W przypadku ataku liczyć mogli tylko na siłę ognia i prowizoryczne osłony. Pewnym pocieszeniem było, że droga odwrotu na południe była osłonięta lasem (nie stwierdzono żadnej drogi ani ścieżki na wschód od niej) oraz sporym obszarem jeziora i oczek wodnych. Ten podmokły teren był odległy ok.500m od skraju pozycji federalnych.

Rebelianci nadeszli w dużej sile, przeskrzydlając północną flankę federalną. Pomimo silnego ognia obrońców, już w pierwszym ataku chłopcy z południa w kilku miejscach wdarli się na wzgórze. Północnego odcinka broniła mniej doświadczona brygada Manter'a. Pomimo kontrataku, wobec zagrożenia od flanki i wdzierania się atakujących od frontu, w ciągu ok.40 minut brygada poszła w rozsypkę, straciła też wielu jeńców. Pozostałości 2 (z 6) pułków oraz pojedyncze oddziałki stawiały chaotyczny opór cofając się na południe. 2 pułki do końca trzymające się umocnień zostały zrolowane z flanki i rozbite.
W tym czasie południowa brygada Woods'a radziła sobie dużo lepiej. Pierwszy szturm rebeliantów został odparty, dopiero drugi wyparł część obrońców z pozycji. Lokalny kontratak przywrócił na chwilę położenie. Jednak wobec klęski na swoim lewym skrzydle i wobec ponawianych ataków na swoim froncie dowódca podjął decyzję o odwrocie, starając się zyskać na czasie, aby umożliwić wycofanie resztkom sąsiedniej brygady. Kolejny szturm rebeliantów przełamał obronę Unii. Trzymały się już tylko 3 pułki w drugiej linii (jeden wyparty wcześniej z pozycji zebrał się przy rezerwie). Obchodzone z obu stron pozostałości walczących z wielkim trudem cofały się na południe. Od zupełnej klęski uratował brygady Steele'a las. W trudnym terenie konfederaci ulegli znacznej dezorganizacji i nie było możliwość skoordynowania jednoczesnych ataków kilku walczących brygad. Do godz.9.00 wojska federalne były w pełnym odwrocie. Straciły blisko połowę stanu (ok.1280 zabitych, rannych i zaginionych w bryg.Mantera i 800 w bryg.Woods'a).

cdn.
_________________
"Nie ma zaś i nie może być innej drogi do rozwoju, jak naśladowanie jednostki wybitnej przez jednostki następne. A zatem nierówność stanowi konieczny warunek postępu." Feliks Koneczny

Reklama

Adam

Poniżej dalsze wydarzenia 13 maja, po bitwie na Flowers' Hill.

Wojska CSA posuwały się naprzód do przepraw na strumieniu na północny zachód od mostu kolejowego. Rebelianci podjęli też próbę odcięcia drogi odwrotu dywizji Steele i wysłali zawczasu oddział (brygadę?), który miał przejść las na skróty. Wobec powolnego poruszania w trudnym terenie oraz względnie szybkiej porażki federalnej, oddział wyszedł z lasu już po przejściu wojsk federalnych i czołówek następujących za nimi konfederatów z głównej grupy.

Pozostałości brygad Steele'a obsadziły przygotowane dzień wcześniej pozycje nad strumieniem na północny zachód od mostu kolejowego (głównie siłami nienaruszonej artylerii). Konfederaci w rejonie mostu kolejowego (naprzeciw ostatniej brygady Steele'a -Thayer) przygotowywali budowę mostu.

W czasie bitwy na zapleczu federalnym trwała gorączkowa zmiana planów. Na pierwsze doniesienia o ataku zatrzymany został ruch naprzód najdalej wysuniętych w kierunku Mississippi oddziałów McPhersona i zatrzymana w miejscu, do wyjaśnienia, dywizja Tuttle'a. Ok.10.00, kiedy stało się jasne, że atakujące siły CSA są zbyt duże i nie zostaną powstrzymane, rozpoczęto wysyłanie rozkazów do koncentracji na wybranej poprzedniego dnia pozycji nad strumieniem Silver Creek. Pozycja ta blokowała dostęp do Vicksburga od wschodu, ok.połowy drogi między Big Black River i twierdzą. Linia strumienia dawała rozsądne oparcie dla obrony, a bliskie w tym rejonie drogi (zwykła i trasa kolei) nie zmuszały do nadmiernego rozciągania frontu. Gęsto zalesiony teren i słaba sieć dróg zabezpieczała przed bezpośrednim obejściem pozycji. Niestety brak otwartych przestrzeni uniemożliwiał wykorzystanie licznej artylerii.

Krótko po 12.00 na wybranej pozycji stanęła czołówka dywizji Tuttle'a, niedaleko były dywizje Hovey'a i Osterhausa. W tym samym czasie konfederaci w końcu nacisnęli w końcu osłonę Steele'a i ruszyli naprzód. Steele brygadą Thayera, artylerią i kawalerią osłaniał stopniowy odwrót. rebelianci doszli do pozycji Silver Creek ok.15.00. Strona federalna obawiała się kolejnego ataku konfederatów. Na miejscu były gotowe 3 dywizje plus pozostałości Steele'a, dywizje McPhersona osłaniały drogę kilka kilometrów dalej na północ, na podejściu do Vicksburga od północnego wschodu. Siły CSA szacowano na potencjalnie 15tys. lub więcej, a strona federalna dysponowała nad Silver Creek ok.12,5tys., licząc Steele'a. Główny problem stanowiło osłonięcie się od Vicksburga. Wobec szacowanych 10tys. żołnierzy w obsadzie twierdzy, realne było wyprowadzenie ataku przez siły CSA z obu kierunków jednocześnie, co postawiłoby armię federalną w bardzo trudnej sytuacji.

W celu przeciwdziałania temu zagrożeniu zdecydowano 3 dywizjami skoncentrowanymi na południe od twierdzy przeprowadzić rozpoznanie walką, z rozwinięciem do regularnego szturmu, jeżeli stwierdzono by słaby opór npla. Walki na obrzeżach twierdzy zaczęły się ok.13.00. Wobec lokalnych sukcesów zdecydowano rozpocząć atak większością dostępnych sił. Chaotyczne walki trwały kilka godzin. W końcu dla obrońców nadeszły posiłki z północnego odcinka twierdzy i kontratakiem odbiły pozycje wyjściowe. Obie strony były na razie wyczerpane walkami. Strona federalna straciła ok.1tys. zabitych, rannych i zaginionych. Pomimo, że szturm się nie powiódł, udało się jednak odciągnąć większość obrońców twierdzy na południe i być może to zadecydowało o nie podejmowaniu przez nich aktywnych akcji na północy.

Do godz.17.00 ustalone zostały pozycje stron nad Silver Creek. Po stronie federalnej trwała budowa prowizorycznych umocnień z kamieni, pni drzew, gałęzi i ziemi. Do nocy trwała niebyt intensywna wymiana ognia na linii tyralier oraz bardziej oddalonych patroli kawalerii obu stron, osłaniających flanki wojsk na północ i południe od głównej pozycji. Właściwa walka miała się rozpocząć następnego dnia, co bardzo odpowiadało dowództwu Armii Tennessee.

Wojska federalne na wieczór 13 maja były rozlokowane następująco:
-nad Silver Creek ok.12,5tys. piechoty (Sherman, dywizje Tuttle, Steele, Hovey, Osterhaus) + ok.800 kawalerii na linii osłony
-kilka km na północ ok.7,1tys. piechoty (McPherson, dywizje Logan i Quinby)
-osłona od strony Vicksburga ok.800 piechoty, w tym saperzy
-na południe od Vicksburga, do 15km od Silver Creek ok.10tys. (McClernand, dywizje Carr, Sixth, Blair)
-na linii Big Black na południu brygada Bentona ok.1,8tys. plus 3 kompanie kawalerii i bateria dział
_________________
"Nie ma zaś i nie może być innej drogi do rozwoju, jak naśladowanie jednostki wybitnej przez jednostki następne. A zatem nierówność stanowi konieczny warunek postępu." Feliks Koneczny