Uważam, że się mylisz. Fakt, że u nas np.Bawarzy mogą pokonać Prusaków w wojnie siedmioletniej albo Austriacy Francuzów w napoleońskich wynika z tego, że to my gramy/dowodzimy, a nie faktyczni, historyczni dowódcy. Dla mnie kryterium jest pytanie, czy nietypowy sukces wyniknął z bubli w przepisach, czy zachowania na makiecie były realne? Jeżeli działania były realne, tylko Napoleon zamienił się na miejsca z arcyksięciem Janem, to ja jestem zachwycony, ponieważ gram po to, żeby móc zmienić historię, a nie ją w nieskończoność powielać.
Jak np. w jednej z ostatnich walk IIwś Czerwona Armia rozjechała Niemców, chociaż ci mieli do dyspozycji batalion Tygrysów z dodatkami (a wobec sił AC powinno to wystarczyć na zatrzymanie ataku, przynajmniej na jakiś czas), to pytanie, czy wynikło to z bubli, czy błędnych decyzji. Jak z błędnych decyzji, to fajnie, ponieważ granie na zasadzie "to by się nigdy nie zdarzyło, ponieważ Niemcy nie popełniliby takiego ewidentnego błędu" byłoby dla mnie zwyczajnie NUDNE. Wtedy prawie zawsze wiadomo z góry, kto ma wygrać, musimy tylko porównać siły i sytuację. Tylko po co wtedy w ogóle w coś grać?

Myślę, że należy dostosować przepisy do możliwości produkcyjnych. Uważam, że realne jest rozgrywanie starć w jakieś 100 figurek (oczywiście w górę nie ma limitu). Na razie jestem zielony w temacie stosowanej taktyki, ale mam wrażenie, że nie będzie łatwo wyjść poza schemat 2 skrzydła + centrum +ew.jakaś rezerwa. Czyli maks.4-5 grup na stronę. Jeżeli grupa to np.10-20 figurek, to w 100 spokojnie się mieścimy.

Na razie jestem na etapie fascynacji, ale jak ktoś mnie poprze, to można coś z tego wykrzesać. Wiem, że ostatnie próby z samurajami zamarły, ale na półce na prowizorycznych podstawkach stoi u mnie ładna armijka do zrobienia, koncepcja przepisów jest rozgrzebana i po pewnych poprawkach do użycia. A, że do tematu wrócę za czas jakiś, to cóż z tego? Po ilu latach wróciliśmy do secesyjnej i jak się ładnie rozkręciła? Wydaje mi się, że bazowe zorganizowanie okresu od zera, tak, żeby dało się pograć, to ok.roku czasu. A rok to nie jest znowu tak długo. Jak Bóg da zdrowie a chęci nie zabraknie, to za 5 lat może się okazać, że gramy i w samurajów i w starożytną Grecję, a w międzyczasie dorobimy sobie wojny Pyrrusa albo coś jeszcze. Dlatego pytam, bo jak nie będzie innych chętnych, to zrobię sobie może garść figurek na półkę albo do szachownicy albo wcale nie zrobię i nie będę się napinał.

Bayardzie,
A może byś tak zorganizował grę u nas? Potem można porozmawiać o ewentualnych poprawkach.  Niestety w najbliższy piątek mogę się nie wyrobić, bo jadę w Polskę i nie wiem, kiedy wrócę, ale może 4 lutego?
Moglibyśmy takie samo starcie zrobić w BP a potem na naszych przepisach i porównać. Coś niezbyt dużego, żeby zdążyć.

Eeee ... Czy naprawdę jest to złe rozwiązanie ?

Moim zdaniem jest. Symultanka jest w sumie banalna w użyciu, a zafałszowania typu "z inicjatywy wyszło, że ruszam się na koniec jednego ruchu i początek drugiego, a przeciwnik w tym czasie stoi jak ten baran" są dla mnie katastrofalne. Jeżeli występują problemy o jakich piszesz, to cóż prostszego niż zastosować ocenę sytuacji? Poza tym jakoś nie zauważam takich problemów -jak oddziały ruszają wg rozkazów, to albo oba miały dojść do płota albo nie miały. Jak oba miały, to efekt "niebiescy dotarli do płota pierwsi" wyjdzie sam z wyniku walki. Chyba robisz z igły widły, a problemy naprzemienności są naprawdę duże.

Chciałem napisać, że to lego wygląda czadowo. I do tego ruszają im się rączki! 

Korzystając z uprzejmości kolegi Bayarda zapoznaję się z przepisami "Black Powder". W pierwszej chwili zachwyciły mnie swoją prostotą i kulturalnym podejściem do gry jako takiej. Autorzy wielokrotnie wskazują, że "dżentelmen powinien być łaskawy" i zalecają w tym duchu rozwiązywać konflikty. Sama instrukcja jest ładnie opracowana, ze wstawkami w postaci zdjęć figurek inscenizowanych zwykle jako fragment bitwy oraz z ciekawostkami typu opis starcia wg pamiętnika.
Niestety, po dokładnym zapoznaniu, okazuje się, że przepisy są co prawda dosyć proste, natomiast sam system jest mocno nierealistyczny. Z wad dużego kalibru wymienię:
-ruch naprzemienny
-ruchy w wyniku rzutu za wydanie rozkazu (pomysł sam w sobie ciekawy) mogą wynieść od 0 (nie ruszamy oddziału wcale -nawet całej brygady) do 3 (czyli wykonujemy potrójny ruch)
-na oko wydaje mi się, że koncepcja dezorganizacji jest elementem paraliżującym oddział, której się przytrafi (nie można się ruszać, a dopóki w pobliżu jest przeciwnik dezorganizacja jest trwała)
-nie zachodzi kumulacja strat (tzn. minimalna jest, ale z górnym limitem i możliwością zmniejszenia) -w efekcie jest możliwe, że oddział weźmie udział w dowolnej liczbie starć i będzie szedł dalej
-rozkazy są potraktowane całkiem ciekawie w sensie mechaniki, ale dotyczą tylko jednego ruchu (czyli faktycznie są czysto lokalnymi rozkazami gracza do figurek, albo dowódcy liniowego do wojska typu "Za mną chłopcy! Od lewej ich!")

Kwestia strat jest specyficzną konwencją, być może dobrą w grze, nie wiem, ale tak z przyzwyczajenia do innych rozwiązań wpisałem. Maćkowi powinno się podobać.

Jeszcze pozostały mi do przeczytania rozdziały "advanced rules", po pobieżnym przejrzeniu wydaje się, że jest tam sporo ciekawych rozwiązań (np.cechy specyficzne dowódców). Być może za wcześnie piszę komentarz, ale chwilowo raczej nie dokończę czytać i chciałem na gorąco podzielić się spostrzeżeniami.

Generalnie wydaje mi się, że w pierwotną wersję gra się ciężko (tzn.problemy stają kością w gardle), natomiast względnie łatwo można ją przerobić i uzyskać sympatyczne przepisy na prostej mechanice typu beer&pretzel, ale z możliwościami rozbudowania w razie potrzeby do całkiem złożonego systemu.

ładna 15-stka potrafi być tak samo dokładna jak 28-ka

Żartujesz, prawda? Już w 20mm sylwetki i detale dostępne w 28mm są często na granicy osiągalności (co w praktyce oznacza, że występują zupełnie wyjątkowo), a co dopiero mówić o mniejszych. Praw fizyki Pan nie pokonasz.

Niedawno zacząłem czytać o wyprawie sycylijskiej i mocno mnie zaciekawiły wojny między Grekami. Victrix ma na dniach wypuścić plastiki 28mm (hoplici Spartańscy, Ateńscy, Tebańscy).
Chodzi mi po głowie, żeby zrobić przepisy w stylu Maćkowych wojen włoskich -tzn. najpierw część wstępna (wybór armii, jakaś zabawa sojusznikami, sytuacją itp.), potem właściwa walka. Całość do rozegrania w jeden wieczór (względnie nieskomplikowana taktyka chyba sprzyja?).
Znalazł by się ktoś chętny?

Robercie, na jakich figurkach robisz Rzymian?
Nie chciałbyś aby wejść w 28mm w plastiku?

Dodałbym jeszcze, że moim subiektywnym zdaniem, skale 10-15mm i mniejsze wyglądają ładnie wtedy, kiedy na makiecie wystawiamy liczne oddziały -wtedy to robi wrażenie. Jaki sens robić np. bataliony po 6fig. w 10mm? Będzie wyglądało tak sobie, bo nie widać liczby, a figurki są niejako z założenia dosyć marne (powiedzmy zgrubnie ciosane). Żeby efekt był porządny, potrzeba zrobić oddziały liczniejsze, a wtedy okaże się, że co prawda pojedynczą figurkę zapewne maluje się szybciej, ale trzeba ich pomalować kilka razy więcej.

A próbowałeś malować kolejnymi warstwami ?

Nie. I raczej nie spróbuję, chociaż podziwiam tych, którzy to ładnie robią. Raz, że malowanie "płaskie" uważam za całkiem ładne, a dwa, że wysiłek takiego malowania (warstwowego) mnie zniechęca. Dla mnie wash/ink to genialny półśrodek dający cienie/brudzenia przy minimum wysiłku.

1.W 28mm można sobie robić starcia np. dywizją i świetnie się bawić.
2.Jak minimalnym oddziałem uznasz np. brygadę przy przeliczniku np.1:200, to dywizja ma 25-40 figurek i spokojnie mieścisz na stole i robisz duże bitwy.

Większe próbuję cieniować, mniejsze tylko punktowo. Zakładając, że przejechanie washem nazwiemy cieniowaniem.

Nie upieram się, nie robiłem badań. Ale ja mogę pomalować w miarę ładnie 28mm (tzn. mnie się podoba), a 20mm już wychodzi mi tak sobie, z czego wnioskuję, że 15mm wyjdzie mi jeszcze gorzej. I jest mi dużo łatwiej malować większe.

Tylko, że ładną 15-stkę można pomalować z takim samym efektem jak 28-kę, a różnica cenowa jest znaczna.

Nie da się tak samo łatwo ani ładnie pomalować. Może Ty potrafisz i jeszcze kilka osób też, ale większość ludzi raczej nie. Jak dodać to, o czym pisał Robert -dużo chętnych jest przyzwyczajonych do skali WFB (czyli w zasadzie 28mm), jak widzi takie maleństwa jak 15mm albo mniejsze, to się obawia, że nie podoła, więc nawet nie próbuje. Poza tym 28mm ma najładniejsze figurki, najwięcej detali itp.
Co do przestrzeni, to jest to problem lokalny. Większość wargamerów jest z USA i mam wrażenie, że dopóki nie planują grać na stoliku do pokera, to im ganz egal -garaż duży, a i piwnica się znajdzie. Podobnie z ceną, a szczególnie po wejściu plastików w 28mm.
Osobiście, gdyby nie cena, też bym robił 28mm. A jak za 10 lat będzie już dużo plastików, to kto wie...